Potterwoalde

We staan bij de Paalkoepel en staren in de verte. Daar, dat stipje, dat is de boot. Ik heb een videocamera voor mijn hoofd en zie op het kleine schermpje zo ongeveer niets. Welk stipje? Komen ze met een boot?

In de societeit een steenworp verder staan drie bedienden van de gemeente een paar minuten later druk te doen; waar is de vader van de bruid? De mensen moeten wel op juiste plekken zitten! Mannen van bijna zestig met een missie: een bruiloft in banen leiden.

Maar deze bruiloft zorgt wel voor zichzelf. Mijn broer geeft zijn dochter weg. Later maakt hij in een mooie korte speech gehakt van deze actie, maar kloppen doet het wel. Zijn dochter straalt van oor tot oor. Niets wordt groter dan het is, want ze trouwt alsof het terloops is. Het is mooi en gewoon, zoals bij Karen eigenlijk alles gewoon is, omdat ze nu eenmaal de wereld een beetje naar haar hand kan zetten en er prettig nuchter onder blijft. Gewoon en heel erg mooi, want de bruid draagt een verbluffende creatie van bijna goud en ziet er oogverblndend uit. En Simon, de oudste zoon van het bruidspaar, heeft besloten dat hij vandaag ook trouwt. Met opa.

Maar het mooiste is misschien de bruidegom die als hij ook wat zeggen mag drie keer hetzelfde zegt: "Ik houd van jou."