Passage

Op het punt waar de passage zich in drieën splitst is in de granito vloer een zonneroos aangebracht. Een cirkel van behoorlijke omvang met een roestrode rand als buitenste ring. Het is het perfecte middelpunt voor een model van het zonnestelsel: neem deze zon als maat en plaats op plekken in de stad de bolletjes die dan planeten zijn. Ik moet weten hoe groot de cirkel is.

Bij Verwijs zitten twee dames achter kassa's niets te doen. Mijn vraag vinden ze helemaal niet vreemd. Nee, een meetlint hebben ze niet. Ze verwijzen me naar V&D, waar ik op de derde verdieping een mevrouw bereid vind me de collectie meetlinten te tonen. Het zijn er twee, eentje heel duur, de andere duur. Ik vertel de mevrouw dat ik maar één meting hoef te verrichten en ruim drie euro wat veel vind. Ze merkt op dat er bij de Zeeman nog wel eens dat soort dingen bij de kassa staan en dat die natuurlijk veel goedkoper zijn. Ze zegt het zo aardig en gespeend van eigenbelang dat ik besluit tot aanschaf van haar lint.

De mensen op het belendende terras kijken wat vreemd op wanneer ik mijn lint op de vloer leg. De kunst is doen alsof het heel normaal is en je er buitengewoon goed voor wordt betaald. Mijn lint is te kort voor de diameter, maar precies in het midden van de roos zit een putje met een gat. Van de rode rand tot het midden is precies een meter. Mijn zon heeft een doorsnee van twee meter. Ik loop Verwijs binnen. Eén van de twee dames heeft nog dienst. Ik vertel haar het resultaat van de meting. Ze vindt het erg fijn om te weten.

De afstand tot Neptunus wordt bijna zes-en-eenhalve kilometer. Het valt me mee. Den Haag is groot genoeg. De afstand tot de aarde is een kleine tweehonderdvijftig meter. Dat is vrij precies de afstand van het hart van de passage naar de troon in de Ridderzaal.