Ischa

Tot vandaag vond ik de zender Het Gesprek nutteloos en vervelend. Nutteloos vanwege het constante geouwehoer over onaangename zaken en vervelend omdat we voor dat fraais de schitterende zender Arte hebben moeten inleveren.

Maar zie. Vanavond troffen we zappend opeens het vertrouwde hoofd van Ischa Meijer. Ischa's hoofd was nog geen spat veranderd. Zijn gesprekspartner Jan Mulder zag er vreemd jong uit. De dood fixeert.

Wat een schitterend gesprek! Een jaar of vijftien oud, en een wereld van verschil. Waar wordt er tegenwoordig nog gesproken? Pauw en Witteman? De wereld draait door? Het is geleuter en het gaat helemaal nergens over.

De tempi van Ischa en Jan vormen een spannend contrapunt. Ischa's bijna hijgerig en toch ironisch gretig drammen is zo vanzelfsprekend dat er rust uit straalt. Jan is traag en bedachtzaam, toen veel meer dan nu, en zowel poëtisch als ter zake. En ze praten over voetbal. Over het genot om doormidden te worden getrapt. Over attent zijn en gebrek daaraan.

Twee mannen: eentje die wil praten en eentje die met aandacht precies de goede vragen stelt. Het is er niet meer. Jan is een karikatuur geworden en Ischa is dood.