Waar je bed slaapt

"Hé figuur, ik weet waar je huis woont. Ik weet waar je bed slaapt." Ik roep het zo af en toe tegen een leerling die, zoals ze in Groningen zeggen, niet om liek wil. Maar waar slaapt je bed? Heeft de regen een vader?

In mijn ouderlijk huis heb ik drie bedden gehad. De eerste herinner ik me het best. Mijn moeder maakte een holletje in het kussen waar mijn hoofd precies in paste. Er waren min of meer abstracte koeien op het gordijn voor de speelgoedkast, geel met blauw, een beetje eng, maar nog net te doen. Heel soms droomde ik dat ik een nachtmerrie had en ontwaakte. Ik ging naar de slaapkamer van mijn ouders. "Kom maar bij ons in bed" zeiden ze. Ik klom in bed, maar ze waren het niet. Ik werd opnieuw wakker en ging nu echt naar mijn vader en moeder, in dolle paniek. Tussen beide ouders viel ik veilig in nieuwe slaap.

Bedden in Emmen en Groningen en Groningen en Vries en Oldehove. En opnieuw Vries en opnieuw Groningen en Groningen en Groningen en Groningen. En Harlingen en twee keer Den Haag.

En sporadische bedden. Een bed in een hotel in Florence. Een kamer in Rome, met Bert. In Noordwijkerhout, ook met Bert. In Lissabon, een week lang. Bij een Hongaarse familie op het platteland van de voormalige DDR. Het jeugdherbergbed in Gdansk, ik heb het verdrongen. Al die tenten op plekken waarop en waarin ik geslapen heb.

Lig in je huidige bed. Kijk naar het plafond, kijk om je heen. Doe je ogen dicht. Welke bedden kan je nog zien?