Akker

In de kleine koepelkerk van Berlikum wordt de klok geluid, om twintig over negen. Vanuit het dorp stromen de getrouwen toe. Wij zijn wat omgefietst en benaderen het dorp vanuit het noorden. Het schelpepaadje voert langs een vers geploegde akker. De grond is door het omwerpen hoog geworden en steekt een centimeter of tien boven het pad uit. Het maakt de akker erg aanwezig. De grond is droog, want het heeft al ruim een week lang niet geregend en de zon schijnt elke dag wat langer. De combinatie van grond, zo vreemd aan de stad, en kerkklank roept een oud verlangen op, of eigenlijk een gevoel van vertrouwdheid met dit land. Misschien is dat hetzelfde, verlangen en vertrouwdheid.

In de kerkdienst blijkt dat mijn tien jaren van afwezigheid nergens schade hebben toegebracht. Ik zing uit volle borst gezangen en zelfs de psalm alsof het gisteren was. En ook de prediking is ouderwets vervuld van louter flauwekul. Oh ja, daarom ga ik niet naar de kerk, omdat de dominee's zo zouteloos hun David met hun Jezus vergelijken. Toffe peren allebei, heus gemeente.

Maar als ik in zo'n dorp zou wonen, met een akker en zo'n klok, ik weet het niet. Je zou er religieus van worden. Misschien zelfs kerks.