The Fall

De titelsequentie van The Fall is van een zo verbluffende visuele pracht dat het haar op de armen letterlijk stijf overeind gaat. Hoe hebben ze dit in hemelsnaam gedaan? Een stoomlocomotief op een spoorbrug over een rivier in hard tegenlicht, gefilmd met de brug mee. Even later een fenomenaal shot van het water beneden met de schaduw van de brug, de trein en vooral de rookpluim van de loc haarscherp afgetekend op de rivier. Dat de handeling naadloos doorgaat terwijl er minstens een kwart dag tussen beide zonnestanden moet zitten doet er niet toe. Het haar staat overeind, daar gaat het om. Maar dergelijke visuele brille doet het ergste vrezen voor de film als geheel. Gaat het ergens over of zijn het mooie plaatjes? Het zijn zeldzaam mooie plaatjes en het gaat ergens over.

De recensent van Variety is het daar volstrekt mee oneens. Dat verbaast ons niet. Dit is een ja of nee film, een zwart of wit film, een love it or hate it film. Variety vindt het:

basically a coffee-table book of striking travelogue images masquerading as a mix of warm-hearted period drama and fantasy. Aesthetically sumptuous, technically often remarkable, "The Fall" is nonetheless an alienating experience --a white elephant at once enthralled by its own rarefied distance from basic human interest.

Nee, ik ben het niet er mee eens. The Fall scheert gevaarlijk dicht langs de rand van wat nog serieus smaakvol is, riekt dus naar kitsch, maar blijft net aan de goede kant. Wat het allemaal bij elkaar houdt is de geweldige rol van het meisje dat eigenlijk de hele film vormgeeft.

En dat het uiteindelijk gaat over de vraag wat film is, dat houdt het ondanks wat slappere scenes in het midden toch zeer interessant. Wat film is in twee betekenissen: dat het allemaal draait om waarneming en dat je het verhaal zelf wilt maken.

The Fall is bijna edelkitsch en verdient veel meer publiek. In de videotheek bij u om de hoek. Doen!