Mooizicht

Wat een bescheiden volkje. Op de website van het Museum Belvedere te Oranjewoud moet je met een lampje zoeken naar de mededeling dat het gebouw in 2006 de landelijke BNA prijs won. Het ligt ook wel een beetje voor de hand. Zelden zal een jury het makkelijker hebben gehad. Trots, die Friezen? Ja, best wel. Maar we gaan niet lopen toeteren.

Als we aan komen rijden wijst Jaap naar de bosrand in de verte. Daar ligt het museum. Let op de juiste term, want dit gebouw staat niet, het ligt. Uitgestrekt en zwart ligt het voor de donkere bosrand, als een haas in zijn leger. Ik zie het aanvankelijk helemaal niet.

Van dichtbij is het museum zeer aanwezig. Een krachtige lange zwarte lijn in het land, maar nog steeds liggend. Aanwezig, maar niet dominant. Het is over een gracht heen gebouwd. Waar het boven water zweeft bestaan de wanden uit glas, overal elders is het van natuursteen. Om te voorkomen dat de zichtlijn door het glas wordt verbroken en er twee gebouwen ontstaan, hangt er in het glazen gedeelte een stenen baldakijn aan het plafond. Hetzelfde effect is te bereiken door de daklijst dikker te maken, maar deze oplossing is een kunststuk op zich.

Eenmaal binnen in het restaurant, natuurlijk zijn daar de wanden van glas, kijk je naar vier kanten, twee keer het gebouw in en twee keer het gebouw uit, over de vaart. Het gebouw gaat op in het landschap, want de vaart maakt in beide richtingen onderdeel uit van de ruimte. Eigenlijk is het dus andersom: het landschap komt het gebouw binnen.

Hoeveel bouwsels geven de indruk helemaal goed te zijn? Waar deugt de ruimte? Ik weet er maar een paar. Dit is er één.