Das weisse Band I
Haags Filmhuis, zaal zes. Het zit bijna vol en ik ben de jongste. Is de cinefilie ten dode opgeschreven? Nee, het is nog erger. De vijftigers en zestigers om ons heen kunnen het niet laten om het gebodene van commentaar te voorzien. Kijk, nou doet hij dat. Ja, ik zie het ook. Warempel, hij doet dat. Fijn dat het uit het donker nog even extra wordt aangereikt.
We zien de laatste film van Michael Haneke, Das weisse Band. Het publiek vindt de Duitse opvoedpraktijken van een eeuw geleden maar zo zo. Kijk nou toch, wat een stoute dominee. Hij slaat zijn kindjes, dat kan toch niet!
Al die non-valeurs zien een heel ander film dan wij. Ze kijken met een morele bril op. Mijn godje, wat zitten die mensen ontzettend hinderlijk naar de verkeerde film te kijken.
Op weg naar de tram stel ik een boosaardige lezing voor: de dominee slaat zijn kinderen volledig terecht en niet hard genoeg. De kinderen zijn het boze in optima forma: een jaar of vijftien in 1914, nou, dan weet je het wel. Had ze maar harder geslagen. Wie zijn kinderen liefheeft spaart de roede niet, etc etc ....
Als je thuis zit achter de buis mag je doen wat je wilt. Zit je in de bioscoop, in het donker, met je telefoon uit, dan hoef je maar één ding te doen: je bek houden. In het Filmhuis. Notabene!
Das weisse Band is een meesterwerk. Maar daarover morgen meer.
posted by Frank Blaakmeer at 20:22
1 Comments:
Inderdaad, van die mensen die alles bij de film moeten uitleggen omdat ze een verantwoordelijkheidsgevoel hebben dat ze alles moeten uitleggen. "Zeg volgen jullie dit?" "Hey dat was dus omdat zus en zo" "Zie je dat? Zie je dat?"
En dan ook nog dat moraalridderij. Als ik Saving Private Ryan aan het kijken ben, dan mag ik heus wel lachen zo nu en dan. Zelfs al is het echt gebeurd en alles. Het is (godzijdank) niet alleen maar drama en "oh mijn god"-momenten.
Maargoed. Persoonlijke ervaringen. Jammer dat u het zelfs in het filmhuis heeft moeten meemaken. Maar ja, dementie heeft zo zijn gevolgen...
Een reactie posten
<< Home