Wortelkanaal

Wir können auch Deutsch reden.

De tandarts schakelt onmiddellijk over op de tong van zijn moeder. Ik waarschuw dat ik die Fälle niet echt beheers. De tandarts speelt verbazing: hoe kan dat dat nou? Zijn hand zweeft een meter boven de grond: Ik kon dat al toen ik zo groot was.

Öffnen bitte. Ik doe mijn mond open en mag hem het komende uur niet meer sluiten. Er wordt geraagd en gedaan dat het een aard heeft. Na een kleine drie kwartier mag ik met mijn muil wijd open naar een draaistoel wankelen om zelf het röntgenapparaat een beetje op zijn plek te houden. Pass mal auf, er zitten naalden in je mond. Niets bewegen.

Even later lig ik nog steeds wijd open weer in de stoel. Het ding staat nu zo ver achterover dat ik er bijna af schuif, de kop naar voren. Als de kanalen gereinigd en gevuld zijn wordt er een vulling aangebracht. Ik moet opeens mijn mond sluiten. Dat gaat onwennig. Is de vulling te hoog? Hoe voelt het? Nou, het voelt vooral alsof ik mijn mond al drei-viertel Stunde niet meer dicht heb gehad. Langer, zegt de tandarts.

Een laatste foto. We verdringen ons voor het computerscherm waarop het plaatje binnenschuift. Het ziet er prachtig uit. De tandarts praat nog steeds Duits, tot chagrijn van de assistente. We maken een nieuwe afspraak. Ik schud handen. Jammer dat het helemaal geen pijn deed.

Is it safe?