Winterset, Ia

Op het groene pleintje voor de Town Hall verzamelen zich bejaarden met tuinstoelen. Ze zetten zich in mooie halve cirkels op het gras, de aandacht gericht op de portico van het gebouw, waar koperblazers hun toeters stemmen. We wandelen rond, maken foto's van de typische gevels en luisteren naar de introductie van de dirigente. Ze heeft een heuse baton, maar is gehuld in korte broek en een shirt. Net als we weg willen slenteren vraagt ze de luisteraars om te gaan staan voor het volkslied. Wie zit gaat staan, wie staat blijft staan. Verdraaid, dat hebben die toeters eerder gedaan. De mannen hebben zonder uitzondering de hand op het hart. Ik sta vol eerbied stil, maar die hand gaat me natuurlijk te ver. Zondag, dan doe ik vaderlandlievend, met een oranje Sorghvliet-shirtje aan. Net de verkeerde kleur oranje.

Winterset is vooral de geboorteplaats van John Wayne. Het huis op de straathoek is wit en ontroerend klein. Daar paste hij natuurlijk nooit in, zegt Willemijn. Er is een straat naar hem genoemd en de bioscoop heeft een permanent eerbetoon. Aan de John Wayne Drive staat op een grasveldje een manshoog bronzen standbeeld. Het lijkt me een pose uit Howard Hawks 'Rio Bravo'. Wayne loopt er over straat, het geweer losjes in de hand, de blik wat ironisch, het hoofd naar beneden. De sheriff ziet ook zonder te kijken. Hij is namelijk een held. Hij is de ultieme Amerikaanse held. Op de sokkel staat dan ook: John Wayne "American". Verraden de aanhalingstekens een subtiel gevoel van ironie? Van begrip voor de verwarring van mens en persoon?

Van onze aanmatigende onverschilligheid van gisteravond was vanochtend overigens niets meer over. We reden in het vroege ochtendlicht door het nog praktisch lege Rockford en stuiterden van links naar rechts door de Dodge. Kijk nou toch!! Het is blijkbaar echt waar. We zijn in Amerika!