Orion

Voorzichtig fietsend over gladde straten durf ik toch een blik omhoog te werpen. In het donkere zuiden trekt een wolkenpartij weg. Links daarvan, oostelijk, steken zeven sterren helder af tegen de nachtelijke hemel. Het is de winterse jager. Zijn honden zie ik nog niet.

Elk jaar is er een moment waarop je Orion voor het eerst ziet. Dat is doorgaans op een avond in december. Het hart maakt dan een sprongetje, een kleintje, je merkt het eigenlijk nauwelijks, maar het is er wel. Spring!

Veel later, als de krokussen al bloeien, is er een moment dat je de jager voor het laatst ziet, op een ochtend, als het al een beetje schemert. Dat het een afscheid is, dat weet je niet, al voel je dat het niet lang meer kan duren. Eigenlijk is Orion dan op zijn mooist, schuin hellend naar de westelijke horizon, de heldere sterren fonkelend in de langzaam blauw wordende duisternis.

Zover is het nog lang niet. Laten we in de tussentijd veel sneeuw doen en ijs en vooral veel vorst. Dan kijken we in de late avond omhoog naar de koude kraakheldere lucht. Kijk, de jager met zijn honden.