Kan mijn kleine broertje ook
Op een groot scherm boven het orkest wordt een film vertoond. De gedachte is dat de film de muziek verrijkt. Maar film is een vampier, ze wil niet dienstbaar zijn, ze eist alle aandacht. De film zuigt de muziek leeg. Dat de film te onbenullig is voor woorden doet er volstrekt niet toe. Dat is dan jammer voor de muziek. Sorry Rachmaninov.
Deze film zonder kop of staart is een kruising tussen de Blair Witch en Tarkovsky, zij het onscherp. Het gaat echt helemaal nergens over. Na afloop staat de videofilmer in een net pak het onstuimige applaus te incasseren. Zelden had publiek het zo bij het verkeerde eind. Bij de garderobe hoor ik een dame praten over haar ontroering en het kippenvel: "Wat een mooie film."
Wat een bagger. Of zoals Michiel terecht opmerkte: moet het een arty farty poëtisch filmpje zijn? Dat knippen en plakken wij in een weekendje toch zo bij elkaar.
Zonder dat gedoe hadden we misschien wel hele goede muziek kunnen beluisteren. Maar ja, we werden afgeleid.
Door niks.