Expressie

Eergisteren liep ik de school binnen, beklom de halve trap naar de gaanderij bovenlangs de aula, wierp een blik naar links en bleef staan. Daar beneden, op de houten vloer van de aula, waar gisteren nog de tribune van het toneel stond, lag een keur aan papiertjes, koffiebekertjes en klein ongeregeld schijnbaar lukraak over de planken verspreid. Schijnbaar, want nergens was sprake van enige ophoping. Rotzooi gelijkmatig verdeeld, alsof de entropie voor één keer, in onze aula, daadwerkelijk maximaal was geworden.

Het is kunst meneer, zei Nathan. Jeroen knikte instemmend. Het is kunst. Ja, zei ik, het is kunst. Iets expressionistisch, een beetje Pollock, een beetje Kiefer. We moeten het laten zien, zei ik tegen de mannen, de wereld moet het weten.

We haalden collega W. Die liep bereidwillig mee, wierp een blik op de zooi en zette haar meest smalende stem op om te verklaren dat het allemaal weer van een grote schoonheid was.

Kijk, dat je zulke collega's hebt, dat is toch jammer. Zwijnen en paarlen, of iets dergelijks.