Negentig
Mijn moeder is vandaag negentig geworden. Het idee vervult me met een wat merkwaardig gevoel van trots. Mijn moeder is gezond, althans, ze klaagt niet over haar kwaaltjes, want mijn moeder klaagt zelden ergens over. Ze is gewoon negentig. Wanneer je haar belt is ze altijd zo druk als een klein baasje. Druk en opgewekt. Mag ik ook negentig worden?
Op de foto zal ze een jaar of éénenveertig zijn. Haar leeftijd is alleen te schatten aan de mijne en ik ben duidelijk een jaar of twee. Wat we daar in die trein doen weet ik natuurlijk niet meer. Vakantie in Den Haag? Dat zou zomaar kunnen.
De foto toont trotse mensen. Dat mijn moeder trots is spreekt vanzelf. Ach, dat ik het ben natuurlijk ook.
Kijk, dat is nou mijn moeder.
posted by Frank Blaakmeer at 20:43
7 Comments:
mooi stukje en leuke foto. Lees je het voor tijdens haar verjaardagsweekend?
anoniem is gewoon Joke die op een verkeerd knopje drukte.
Ja, jij was twee. Ik heb zelf de foto gemaakt, met de Ferrania kleinbeeldcamera die we sinds kort hadden. Een kleinbeeldcamera was destijds een begeerd artikel; de meest gangbare toestellen voor amateurs waren de Agfa Click en Clack, voor respectievelijk 6x9 en 6x6 cm. rolfilms.
Mijn ouders hadden het fototoestel gekocht, maar ik maakte verreweg de meeste foto's. Dat ging vanzelf, misschien vonden ze het wel makkelijk.
Het was 1962, en we gingen terug naar Emmen van onze vakantie in -inderdaad- Den Haag. We reisden 1e klas, wat zelden gebeurde. Op de foto is dat goed te herkennen aan de kleine coupe met een deur naar het gangpad. Let ook op het asbakje. De verhouding 'roken'- 'niet roken' was in treinen qua zitplaatsen destijds ongeveer 75 tegen 25%, schat ik.
(Moet ik maar eens nakijken in het boek "Spoorwegen in Nederland", net als de vraag wanneer 2e en 3e klas werden omgedoopt tot 1e en 2e klas.)
Bertion merkt op 'had Frank toen niet angina of zoiets?' Ja, nou ze het zegt, jij was toen al een poosje niet helemaal fit. Kijk eens naar die wangetjes! Dat was de reden voor de luxe 1e-klas reis.
Ik vind deze post, met comments en al, mooi! Zoals sommige verhalen je het gevoel geven de wereld zo groot en divers is, geeft dit mij het gevoel hoe veelzeggend de jaren zijn die zo elke keer weer voorbijgaan.
Meer uit den ouden doosch!
Meer verhalen over uw eigen middelbare schooljaren en zo. Is leuk, leraar zijnde.
Meer is beter.
Meer inderdaad; nostalgie verblijdt.
Plaatsvervangende, maar what else?
Die van ons reikt namelijk nog geen twee decennia!
Jeetje Frank, wat ontroerend mooi!
Een reactie posten
<< Home