Ravel

De les filosofie moet over Nietzsche gaan en gaat dus over Nietzsche. Niet dat ik daar ook maar iets van weet. Ik ratel wat gisteren opgedane algemeenheden. Ik gebruik het woord partypooper. Het gaat over kennis. Bestaat dat?

Gelukkig staat er in ons boek een schitterend ironisch citaat van de filosoof dat gaat over ons planeetje. Hoe nietig en toevallig het is. Een scheet in de eeuwigheid, dat zijn we, onwelriekend, maar zo weer voorbij.

Ironisch? Cynisch zal je bedoelen. Wat nou kennis?

Nietzsche viel een paard om de hals en leefde voor muziek. Het zijn louter clichés die ik de klas voorschotel, maar dat hebben ze niet door. Soms is de docent de klas maar één les voor.

Tot besluit hebben we het over de emotionele lading die muziek kan hebben. Ik draai het ruim tien minuten durende langzame deel (adagio assai) uit het Pianoconcert in G van Ravel. Na vier minuten gaat de bel. Ik beduid dat ze vrij zijn om te gaan. Twee jongens verlaten het lokaal. De rest blijft, in doodse stilte.

Zes minuten middagpauze tikken weg op het ritme van Ravel. Dan is het afgelopen. Men gaat, bijna zwijgend.

Bedankt meneer.

Nee, jullie bedankt!