Het moet toch warempel niet ...
We kijken naar Prison break, seizoen één, aflevering zoveel. Het is spannend, retespannend zelfs, excuséz le mot. Het ene na het andere schijfje visiteert ons apparaat. Dat het allemaal in Chicago speelt en dat de makers een voorkeur hebben voor Hancock, onze hoogstpersoonlijke wolkenkrabber, maakt het er bepaald niet minder op.
En dan gebeurt het, drie keer, binnen een kwartier. Eerst is er het metrostation. Kijk nou toch, dat is ons station! Daar, de trap waar we naar beneden liepen, vier dagen lang. Het station heet Chicago, naar Chicago Street. Dat zal het zijn. Het naambord is duidelijk in beeld.
Even later. Een exterieur van een Ierse pub. Kijk, een Ierse pub op een straathoek. Dat lijkt wel ... dat zal toch niet. Ik zoek de naam op, plaats de pub op Google maps, en warempel potverdriedubbeltjes, dat is onze pub! Op de hoek van North Wells en West Superior. Daar hebben we drie keer gegeten.
Nog wat later. We zijn in de pub. Daar is de bekende bar. En daar achter is ons tafeltje. We aten er salades en broodjes hamburger. Het was voortreffelijk. Ons tafeltje, te huur bij de videotheek op de hoek.
Het is een soort omgekeerde reïficatie. Normaal is dat de reiziger de fictie werkelijk maakt door de plek te bezoeken waar de fictieve wereld aan de onze raakt. Hier volgt de fictie ons reizen op de voet. Hoe zullen we het noemen?
Opwindend.
posted by Frank Blaakmeer at 23:34
4 Comments:
Leuk van dat tafeltje en van dat naambordje: De acteurs zijn opzichzelf ook al niet on-opwindend. :)
ontsnapte kabouter
Goed verhaal. Mag ik je nog even lastigvallen met een schrijffout - die wil je vast wel kwijt. Het is 'excuséz le mot', dus met een z. Is de vous-vorm in het Frans. Sprak de juf.
Schrap mijn commentaar maar weer!
Ben je betoeterd, niks schrappen. Dat ik geen Frans ken, dat is algemeen bekend. En je weet, als ik het over mocht doen .....
... dan zou u dat natuurlijk gedaan hebben, als goede leraar het goede voorbeeld geven. Ongetwijfeld.
Prison break. Flashbacks naar Zuid-Afrika, waar de laptop op mijn schoot de secondes voorbijtikte terwijl mijn zus en moeder vioolles gaven. Met elke 26 frames weer een seconde verder, aangenomen dat de laptopklok geen afwijking had.
Was de aflevering voorbij: een paar muisklikken en ongeveer evenveel seconden verder kreeg de on-board videokaart de volgende episode alweer te verwerken. Gedownload, want de laptop - netbook eigenlijk - had geen CD/DVD-speler. En in de koffers was al zo weinig ruimte.
Een pub? Chicago? Als ik me niet vergis is dat de aflevering waarin 'green card for credit card' verandert in 'green card for credit card and stealing keys.'
Prison break. De verslaving begon in Nijmegen, waar ik de eerste afleveringen zag. De verslaving eindigde aan de andere kant van de wereld, tussen Pretoria en Jo'burg, een slordige 2 seizoenen later. Geen afkick-periode, niks, en sindsdien heeft mijn scherm geen Prison break meer te verduren gehad.
En dat zonder nicotinepleisters.
Een reactie posten
<< Home