In stilte

Op de eerste dag van het nieuwe jaar zaten we in de late ochtend met een kopje thee voor de buis. Wij zijn enthousiaste buizers. Je kunt er van alles bij doen, thee drinken, een vergeten oliebol verorberen, de krant lezen, en ondertussen met een half oog een informatief programma volgen. Dat soort multi-tasken, ik ben er werkelijk een kei in.

Op het nieuwsprogramma van dienst schoof in een balk beneden in beeld het wereldnieuws voorbij, samengevat in halve zinnen. Tegen het middaguur verscheen in die balk het bericht: Het noorden van Argentinië is vannacht getroffen door een aardbeving met een kracht van 6.9 op de schaal van Richter. En dat dan als halve zin.

Pardon?

Noorden van Argentinië? Bijna zeven? Oh jemikree!

Waar zitten Karen, Henk, Simon en Bastiaan? In Cordoba. In het noorden van Argentinië. Ik klim op internet. Een half uur lang is de beving onvindbaar, maar dan verschijnt er een bericht op een geologische website. De plek van het epicentrum stelt me gerust. Ik bel met Jaap: de komende uren komt er nieuws over een aardbeving, maar maak je geen zorgen.

Maar wat er ook gebeurt, geen nieuws over een aardbeving. Het beefde te diep en aan de oppervlakte was geen mens te bekennen. Zes komma negen. Een complete aardbeving is ongemerkt voorbij gegaan.

Wat doet een mens ook wakker te zijn op de eerste van de eerste.