How dare you

Gisteravond opnieuw de documentaire gezien over Lee Atwater, destijds campagneleider van papa Bush. Vuil spel in de Amerikaanse politiek is zo goor dat het weer grappig wordt, of iets dergelijks. Maar daar gaat het me nu niet om. Waar het om gaat is de eerste vraag in het debat tussen Dukakis, presidentskandidaat voor de democraten, en George Herbert Walker Bush, op dat moment de vice-president. We schrijven 1988. Dukakis ligt onder vuur vanwege een vroeg vrijgelaten gevangene die meteen weer aan het moorden slaat. Dukakis is tegen de doodstraf.

De eerste vraag in het debat, gesteld door Bernie Shaw, luidde als volgt: "Gouveneur Dukakis, wanneer Kitty Dukakis, uw vrouw, zou worden verkracht en vermoord, zou u er dan voor zijn dat de dader de doodstraf zou krijgen?"

"Nou Bernie," zei Dukakis, "je weet dat ik tegen de doodstaf ben .... bla bla bla bla."

Jaren lang heb ik gedacht dat Dukakis had moeten zeggen dat hij de goddamn son of a bitch hoogstpersoonlijk de strot zou afbijten. Natuurlijk moet de man dood. Dood na gruwelijk lijden, door mij hoogstpersoonlijk aangericht. Maar Bernie, we weten ook dat er op het emotionele principe van wraakzucht geen rechtvaardige samenleving ... bla bla bla bla.

Gisteren zag ik het opnieuw. En voor het eerste bedacht ik het volgende: dit had Dukakis moeten zeggen:

"Meneer Shaw, hoe durft u de woorden verkrachting en moord in één zin te gebruiken met de naam van mijn vrouw. Shame on you!"