Weerwolven

De jaarlijkse familiebijeenkomst ter gelegenheid van de verjaardag van mijn moeder bevat een verrassende noviteit: een gezelschapsspel. Omdat de goedlachse nieuweling van de familie, Simon, het eerste achterkleinkind, het liefst al om half zes uit eten wil, houden we in de avond tijd over om met zijn allen het spel 'De weerwolven van Wakkerdam' te spelen. 'Weerwolven' verdeelt het gezelschap in burgers en weerwolven. In de nacht worden de weerwolven wakker en besluiten welke burger ze gaan leegzuigen. In de ochtend ontwaakt iedereen, ook de weerwolven die na de maaltijd nog snel een tukje deden. Iedereen, behalve één. De burgers kunnen de nachtelijke schranspartij niet onbestraft laten en gaan overleggen wie een weerwolf kan zijn. De wolven, die hun meest onschuldige gezicht opzetten, beslissen mee. Als er naar het oordeel van de spelleider lang genoeg gepraat is, wijst iedereen een slachtoffer aan. De meest aangewezen speler maakt zich bekend door zijn identiteitskaartje om te draaien en sterft. Omdat er slechts twee of drie weerwolven zijn en minstens acht spelers, wordt er de eerste keer geheid een onschuldige burger geslachtofferd. Informatie krijgen de burgers op twee manieren: er is een ziener bij, die elke nacht even wakker wordt en dan de identiteit van één van de spelers mag zien. De weerwolven weten niet wie de ziener is, dus hij houdt zijn kennis voor zich tot het nodig is om zich bekend te maken. In de nacht die daarop volgt wordt hij natuurlijk uitgeschakeld door de wolven. Er is ook een onschuldig meisje. Zij mag als de weerwolven in de nacht beslissen wie ze gaan oppeuzelen stiekem kijken. De eerste keer ben ik het onschuldige meisje, maar ik durf niet te kijken uit angst dat de wolven het zien. Als ik dan ook nog tegen Ellen, die naast me zit, in een onderonsje beargumenteer waarom een opmerking van haar moet betekenen dat ze geen weerwolf is, en beken dat ik het meisje ben, word ik de volgende nacht onmiddellijk vermoord. Dat lijkt vervelend, maar al snel blijkt dat dood zijn zo zijn voordelen heeft; je ziet nu alles, bijvoorbeeld dat ik in de persoon van Ellen een weerwolf in vertrouwen heb genomen, en de beraadslagingen overdag worden er extra grappig door. In de tweede ronde maakt Jaap ook een mooie blunder: hij maakt zich, om wat vaart in de beraadslagingen te brengen, bekend als het onschuldige meisje en vertelt dat hij in elk geval zeker weet dat Wouter een weerwolf is. Nu wordt het interessant. Ofwel Jaap spreekt de waarheid, en dan moet Wouter dood, of hij liegt en is zelf een weerwolf, en dan moet hij er aan geloven. Omdat hij er in de volgende nacht in elk geval aan gaat, vermoorden we Jaap. Als hij weerwolf blijkt hebben we goed gegokt, als hij meisje is weten we wie we morgen moeten vermoorden. Wat blijkt: hij is geen van beide. Oeps.
In de derde ronde ben ik weerwolf. Dat is leuk. Als de spelleider zegt dat de weerwolven wakker worden open ik mijn ogen en zoek mijn mede weerwolven. Het zijn Jaap en Willemijn. We wijzen iemand aan, en terwijl we dat doen merk ik opeens dat ik in mijn stoel heen en weer zit te schuiven. Als Ellen dat maar niet gemerkt heeft. De volgende dag zegt Ellen dat ik anders praat dan in de eerdere ronden. Ik weet van niks, maar misschien is het onheil in de nacht al geschied. Iedereen wil me opeens dood hebben, en ik probeer de zaak te redden door zelf naar Jaap te wijzen. Weerwolven wijzen niet naar weerwolven, dus mijn medeweerwolf is een tijdje buiten schot. De burgers trappen er niet in.