Faverey

Goede gedichten zijn meteen goed, net als goede schilderijen. Ze springen in het oog. Niet dat je er dan geen moeite meer voor hoeft te doen, integendeel. Maar dat je meteen weet dat je er moeite voor gaat doen, of het op zijn minst vaak gaat herlezen, dat maakt een goed gedicht herkenbaar. Neem nou Hans Faverey, van wie ik sinds december de 'Verzamelde gedichten' bezit. Sla het open rond het midden en je komt in de afdeling 'aangeraakt'. Struin wat rond en je vindt overal fragmenten die meteen helemaal goed zijn:

Soms lukt het nog iemand,
omstreeks zonsondergang,
om de dingen te bedenken
die hij zich indachtig
moest zijn, alvorens
zijn schildpad te gaan
tuchtigen, of zijn horloge
te willen vermorzelen.

Als je moet zeggen waar het over gaat zou je kunnen zeggen dat die 'iemand' het wel druk zal hebben of zo. Dat gaat dus nergens over en gelukkig gaat het daar niet over. Het gaat om het juist geplaatste woordje 'nog', om de schildpad, om het 'willen vermorzelen' ipv 'gaan vermorzelen'. En dat is er allemaal onmiddellijk.