Doe maar wat

In 'The New York Review of Books' van 21 december 2006 staat een verbluffend artikel van Mark Danner over de oorlog in Irak (klik op de titel van dit blogje voor de link). Danner, die er overigens een goede website op na houdt waarop al zijn artikelen gewoon te lezen zijn (www.markdanner.com) schetst het verloop van de Amerikaanse inmenging in Irak vanaf het begin. Vanaf het begin gaat het fout. De strijd wordt gewonnen, maar dan breekt de non-fase aan waar niemand zich op heeft voorbereid en waar we nu in wegzinken zonder dat iemand een flauw idee heeft hoe het verder moet. Los van de beruchte ontbrekende massavernietigingswapens, waar Danner het nauwelijks over heeft en die er eigenlijk ook helemaal niet toe doet omdat het alleen de pr van de oorlog betreft, zijn er voor het Irak-debacle twee oorzaken aan te wijzen. De eerste is het feit dat het Witte Huis gedomineerd werd door ideologen die in Hoesseins regime een vorm van fascisme zagen die moest worden opgeruimd. Geen spoortje van Real-Politik, maar blinde gedrevenheid. We gaan erin! Hoe komen we eruit? Geen idee, ze zullen wel blij zijn. Ten tweede gaat in de nasleep alles fout wat er maar fout kan gaan; er is geen duidelijke leiding op de grond, er zijn twee "chains of command", en die komen allebei uit in het Pentagon, bij Donald Rumsfeld. Als Colin Powell dit in een gesprek in 'the oval office' aan Bush en Rice probeert duidelijk te maken snappen ze het niet eens. Powell moet het heel langzaam uitleggen en zelfs dan dringt niet door dat het Witte Huis niet betrokken is bij de cruciale beslissingen die in Irak worden genomen. Twee van die cruciale beslissingen maken een eind aan de kleine kans om een stabiele democratie te maken van Irak: er wordt besloten tot een volledige de-baathizering en het Iraakse leger wordt geheel ontmanteld. In de nasleep van de Tweede Wereldoorlog waren de geallieerden zo slim om een zeer beperkte de-nazificatie door te voeren. Duitsland moest zo snel mogelijk een zelfstandig functionerend land worden, en dat lukte alleen door de bestaande politieke infrastructuur te gebruiken. Veel bekritiseerd, uiterst verstandig. In Irak is iedereen die ook maar enigszins met de regerende Baath-partij gelieerd was op straat gegooid. Hetzelfde gebeurde met het leger. Amerika heeft op deze manier de tegenstand tegen de bezetting zelf gecreëerd. Met verschrikkelijke gevolgen. In neo-conservatieve kring in de US gaan nu stemmen op die zeggen dat die Irakezen blijkbaar te stom zijn om het prachtige cadeau dat ze hebben gekregen ook uit te pakken. Moeten ze het verder ook zelf maar weten, Ja, dat is ook een manier om je blunders te ontkennen.
Het enige wat me dwarszit aan Danners analyse is het ontbreken van olie. Waar is de olie? Als het land alleen maar zandbak was, dan zaten we daar toch niet?