Profession reporter

Precies op de helft van 'Profession reporter' denk ik opeens te weten hoe het zit: Antonioni is op zijn best als je geen flauw benul hebt waar het over gaat. Het eerste half uur is schitterend. We volgen Jack Nicholson in een zoektocht naar ... ja, naar wat? Zijn Landrover loopt vast in de woestijn en eenmaal terug in zijn hotel vindt hij de enige andere gast dood in bed. Deze Robertson lijkt nogal op hem, en zonder duidelijke reden ruilt Nicholson van identiteit: David Locke (Nicholson dus) wordt Robertson en vice versa. Nu is Locke dus dood, zogenaamd. Dat leidt tot plot: afspraken die Robertson had en die Locke nakomt, een speurtocht van Locke's vrienden naar Robertson. Zodra de film 'plot-driven' is is het minder interessant. Wel goed, ja hallo, dit is Antonioni, maar toch. Ik denk halverwege de film aan het magistrale slot, dat ik twintig jaar geleden zag en dat een verpletterende indruk maakte. Geen plot, alleen enigma.
Al snel blijkt dat mijn poging om alles netjes in hokjes onder te brengen niet klopt. De film blijft tot vlak voor het eind gedreven door een verhaal dat er nauwelijks is, en het klopt allemaal, het is zelfs spannend. Binnen het verhaal passeren scenes die je ook los kunt zien en die van een verpletterende logica zijn zonder dat duidelijk is waarom. En dan volgt het slot, met die mysterieuze camerabeweging vanuit de hotelkamer dwars door de metalen versperring voor het raam naar buiten toe. Nog steeds in hetzelfde shot draait de camera 180 graden rond om te eindigen op het interieur van de kamer, nu van buiten gezien. Wat is er gebeurd? We hebben geen flauw idee. Er is iets ergs gebeurd, en het is van een verpletterende schoonheid.
Wat na, wat zei ik, twintig jaar vooral opvalt is hoe modern deze film is. Breng hem morgen uit en niemand zal opvallen dat het wel een beetje jaren zeventig is. Dat maakt 'Profession Reporter' tot één van de allerbeste Antonioni's.