Lepel

Op de foto is Max, die al een kwartier rijervaring heeft, klaar voor de sprong van zijn leven: vanaf de kade een meter of tien door de lucht, en dan met piepende remmen landen op het pontje dat zojuist is uitgevaren. Lepel, die eigenlijk Pelle heet en een rekenwonder is, heeft de sprong uit zijn hoofd gecalculeerd. De gifgroene Trabant vliegt door de lucht en landt keurig achter de Landrover van juffrouw Broer, die in haar vrije tijd in het weiland achter haar zilveren caravan soortgelijke sprongen maakt met terreinwagentjes. Die twee horen bij elkaar. De ontmoeting op de pont is feilloos geregisseerd door Lepel en zijn vrijgevochten vriendinnetje Pleun, die stiekem woont in het warenhuis waar juffrouw Broer de scepter zwaait en Max de topverkoper is. Max is al een film lang verliefd op juffrouw Broer, en Lepel en Pleun gaan het uiteindelijk maar voor hem regelen, want het schiet bepaald niet op. Als ze elkaar dan, op het dek van de pont, eindelijk zoenen moeten we er echt even de tijd voor nemen. De pont blijft heen en weer varen, andere reizigers laveren om de twee auto's heen, Max en juffrouw Broer staan bevroren in hun zoen, en Lepel en Pleun zitten verveeld tegen de verschansing te wachten tot die twee eindelijk klaar zijn. De Kapitein van de pont vraagt of ze even binnen in zijn stuurhut willen wachten, want "dit kan nog wel even duren". In de stuurhut staat een grote globe. Je zult als kapitein de weg maar kwijtraken.
Eén van de vele juweeltjes uit een prachtige sprookjesfilm van Willem van de Sande Bakhuyzen naar een heerlijk script van Mieke de Jong. Lepel. In afwachting van de oliebollen zomaar in onze schoot geworpen door de publieke omroep. Lekker hoor.