Real tennis

Drie dagen in Cambridge om een spelletje te spelen waar nog nooit iemand van gehoord heeft. Martijn, collega en tennisleraar, had al eens verteld dat hij zo af en toe naar Engeland gaat om 'Real tennis' te spelen. De manier waarop hij het vertelde gaf de indruk dat deze sport zowel volstrekt excentrisch en vreemd als eerbiedwaardig is. 'Real tennis' ligt aan de basis van het huidige tennis, maar er zijn vooral veel verschillen. Het wordt gespeeld met een kleiner racket en een zwaardere bal en heeft elementen van squash. Tennis zoals we dat kennen (beter: lawn tennis) is een sterk gesimplificeerde versie van 'real tennis' die is uitgevonden om het spelen van tennis toegankelijker te maken. Voor 'real tennis' heb je een gebouw met muren nodig, voor tennis volstaat een veld met een net. Het meest interessante aspect is de afwijkende telling van scores, en dat ga ik hier echt niet uitleggen, want je moet het spelen om het echt te begrijpen. Het heeft te maken met het ontbreken van de muren bij tennis. Meest opvallend gevolg is dat in 'Real tennis' de service tijdens een game van de ene op de andere partij kan overgaan.
Mijn reisgenoten zijn heel tolerant. Sommigen (Robert, Rogier en Martijn) spelen op behoorlijk hoog niveau hun eigen spelletje. De anderen (Cees de Bondt, de tennis-historicus van Nederland, Richard, die ooit Davis-cup tennis speelde en William, goedlachs en Engels van geboorte) zitten opgescheept met mijn gebrekkige balbehandeling en verzekeren me keer op keer dat het spelletje in het begin heel erg lastig is en dat zij er aanvankelijk ook niets van bakten. Als ik per ongeluk een aardige bal sla zijn ze vol lof. Heel aardig, maar ik word regelmatig kwaad op mezelf omdat ik opzichtig sta te prutsen. Maar leuk is het wel. Leuk en mooi, vooral mooi. Alle rare dingen aan dit spelletje, de baan met zijn 'penthouses' (de dakjes op de foto), de ingewikkelde spelregels, de hele aankleding van de baan, die eigenlijk een gebouw is van een stille architectonische pracht met schitterende details, maken het vooral mooi. En, inderdaad, eerbiedwaardig. De Nederlandse vereniging kent 150 leden, en slechts enkelen spelen actief. Er zijn geen banen in Nederland, dus als je wilt spelen moet je naar Frankrijk of Engeland. Ik mag mee. Ik ben vereerd.