Goof

Dacht ik hoogstpersoonlijk een 'goof' te hebben ontdekt in Wim Wenders film 'Paris, Texas', staat het ding uitgebreid beschreven op de onvolprezen website die www.imdb.com heet. Een 'goof' is een domme vergissing, en bij veel films die op 'the internet movie database' worden beschreven is te lezen welke blunders de filmmakers over het hoofd hebben gezien. Denk aan de dame die in een rood jurkje de lift in stapt om er in een blauw broekpak weer uit te komen. In 'Paris, Texas' komen Travis (Harry Dean Stanton) en Hunter (Hunter Carson in de meest innemende en geloofwaardige kind-vertolking sinds decennia) aan bij een gebouw waar hun lang geleden verdwenen vrouw en moeder zich waarschijnlijk ophoudt. Ze spreken af wat ze gaan doen, en ondertussen zien we achter het raam dat rechts bovenin beeld is een man en een vrouw verschijnen. De man wijst, de vrouw zwaait, en dan duiken ze allebei snel weg. Hé, daar wordt gefilmd! Zwaaien, je bent in beeld! Nee, niet doen gek! Oeps!
Ik zag 'Paris, Texas' toen de film in 1984 in Nederland uitkwam en was niet zo onder de indruk als andere filmfreaks. Bij herzien blijkt het een hele sterke film te zijn. Wat vooral opvalt is dat er geen vervelende personages in voorkomen. Ze zijn een beetje gek, bijna allemaal, maar ze zijn ook allemaal heel lief. Nu ik er over nadenk: dat is in alle films van Wim Wenders eigenlijk zo. Misschien wat minder in 'Der Amerikanische Freund' en in 'Hammett', maar die heb ik te lang niet gezien. In de films die ik de afgelopen jaren heb gezien of herzien, 'Alice in den Städten', 'Lisbon Story', 'Himmel über Berlin', 'Die Angst des Tormanns beim Elfmeter' (mooiste filmtitel ooit! Hoewel, wat te denken van Werner Herzog's 'Auch Zwergen haben klein angefangen'? Wat is dat toch met die Duitsers?), komen geen vervelende mensen voor. Iedereen is lief. Zou Wim Wenders misschien ook ..... Ja, vast.