Gerald Ford

Gerald Ford, vandaag begraven in zijn thuisstaat Michigan, was de enige republikeinse president op wie ik gestemd heb. Nou ja, dat mocht niet, want ik was 16 en geen Amerikaan, maar toch. Onze geliefde wiskundeleraar van Wering (ook hij is helaas al niet meer onder ons) kwam op de ochtend na de verkiezingen de klas binnen en schreef op het bord de naam van de winnaar: Carter. Ik baalde ervan, want ik vond die pindaboer om één of andere reden helemaal niks, en Ford kon zo mooi van vliegtuigtrappen vallen dat je vanzelf sympathie voor de man kreeg. Het is tegenwoordig gebruikelijk om aan te nemen dat het onvoorwaardelijke pardon van Richard Nixon Ford de verkiezing heeft gekost, en dat het pardon de natie zo ongeveer heeft gered. Op beide valt wel iets af te dingen. Na verkiezingen onthoud je wie er won en wie er verloor, maar dat Ford maar een piepkleine nederlaag leed is ruis voor historici. En het pardon was ongetwijfeld nuttig, maar of het ook noodzakelijk was?
Vandaag gebeurde er iets heel grappigs tijdens de talkshow van Larry King op CNN. In de studio twee journalisten en een politicus uit de oude doos, en via een videoverbinding in beeld de man die, vier jaar voor de verkiezing die Ford verloor, door Richard Nixon van de electorale kaart was geveegd: George McGovern, waarschijnlijk de meest linkse presidentskandidaat die Amerika ooit heeft gehad. McGovern deed een onthulling. Hij vertelde dat hij in 1976 niet op Carter maar op Ford had gestemd. Terug in de studio zat de oud-politicus breed te grijnzen: "Je had die twee journalisten hier op en neer moeten zien stuiteren! 'Wat een scoop, wat een scoop!'"