Proefwerken

De klok op de oven zegt dat het 23 uur 58 is. Het is volbracht. De timing deugt niet, want ik heb twee minuten over, maar ach, daar zeurt niemand over. "Zeg, ik hoorde dat je te vroeg klaar was met nakijken van proefwerken. Laat het niet weer gebeuren!"
Er gaan weken voorbij dat je niets hoeft na te kijken. Dan breekt er een vakantie aan, meestal voorafgegaan door een proefwerkweek waarin je ook al geen les hoefde te geven. Wat een luizenbaan! Maar in de tas zitten 16 enveloppen met correctiewerk. Nou, mooi de tijd toch, in de vakantie? Ja, daaaaaaag! Er zijn collega's die het lukt. Ik twijfel tussen minachting en stille bewondering. Nee, ik twijfel helemaal niet, ik wou dat ik het kon. Karakterzwakte.
Ik ken weinig collega's die niet, net als ik, een ongelofelijke pokkenhekel hebben aan het nakijken van proefwerken. Waarom? Toen ik nog vers was, in Harlingen, aan het prachtige, te kleine, anarchistische Mavo-schooltje, vond ik nakijken leuk. Ik was benieuwd wat ze er van gebakken hadden. Zelfs Anna en Joost vonden het leuk als ik moest nakijken op zaterdag, zij het vanuit een ander motief. "Die heeft het niet zo goed gedaan he papa?" Anna was net oud genoeg om te proberen de sommen te begrijpen. Voor hen was het een kijkje in de keuken van de grote school, waar ze zelf bijna en bijna bijna aan toe waren. Benieuwd ben ik nog steeds wel, en ik ben ook oprecht blij als een proefwerk goed gemaakt is. Waarom kijken wij leraren niet gillend van plezier na? Waarom gun ik die leerlingen niet het genot van een snel gecorrigeerd proefwerk? Tijdens dat stomme geestdodende nakijken zie ik alleen dat de stapels nog veel te dik zijn. Ik heb ze drie weken laten liggen. Ik weet precies wat ik me voor de laatste dag kan permitteren. En dan is het opeens af, om twee voor twaalf. En kan ik het eerste uur niet slapen. Morgen proefwerken teruggeven. Blijdschap en verdriet.