Hoe oud?

Het station van Ely spuwt elke tien minuten een twintigtal reizigers uit. Ze nemen een taxi, worden opgehaald, of gaan in de schaduw zitten wachten op de bus. Ik zit op de kofferbak voor het station in de zon, op een 'no more than 20 minutes' plaats, aangegeven met blauwe strepen op het asfalt. Ik zit er al een half uur. Hoeveel reizigers er ook verschijnen, John Trapp is er niet bij. Ik sluit de auto af en ga maar eens op het perron kijken. Er is een trein 'delayed', maar die gaat zo te zien de verkeerde kant op. Ik slenter naar de krantenkiosk, de mooiste plek van elk station, maar de krant heb ik al. Flesje cola dan maar. Het flesje is zodanig in het rek geplaatst dat er behoorlijk wat topologisch vernuft nodig is om het te bevrijden. De jongen en het meisje achter de toonbank kijken lachend toe. Terug op het perron word ik aangesproken door een meisje van een jaar of vijftien dat met een stuk of zes vriendinnen op de harde stenen vloer zit niks te doen. De meisjes zijn lower class en luidruchtig. 'Hoe oud denkt u dat ik ben?' Ik kijk haar indringend aan en vraag wat ze graag zou willen horen. Dat begrijpt ze niet: 'Nou, gewoon, hoe oud ik ben'. Ik denk iets te lang na en zeg dan: 'vijftien'. Het meisje stoot haar vriendinnen aan: 'zie je wel.' Ze is veertien. Ik stel de wedervraag. 'Tweeënveertig' zegt het meisje zonder na te denken. Ik bedank haar uitbundig. De meisjes giechelen. 'Hou oud bent u dan?' Ik biecht wat extra levensjaren op en de meisjes lachen zoals alleen pubers dat kunnen, onder elkaar. Ik ben 'dismissed'.