Wenders

'Don't come knocking', de laatste film van Wim Wenders, begint zo knullig dat je bij een onbekende regisseur onmiddellijk iets beters zou gaan bekijken, Lingo of zo. Maar het is Wenders.
Er is een handjevol regisseurs dat overal mee wegkomt, omdat ze, hoe knullig ook, zo verschrikkelijk persoonlijk zijn. John Cassavetes was er zoeen, het geldt op een wat gemene manier ook voor Lars von Trier, en misschien zelfs voor Woody Allen. En het geldt zeker voor Wim Wenders. Wenders maakte één onberispelijk meesterwerk, Der Himmel über Berlin, en verder een hele hoop ontzettend aardige en hoogst persoonlijke films (zie mijn blogjes van 26/11/2006 en 04/01/2007). Het gevolg is dat je naar een nogal matige film als 'Don't come knocking' toch met plezier zit te kijken. Het verhaaltje gaat nergens over en glijdt niettemin alle kanten op. Kortom: laat maar, we geloven het wel. Maar we geloven het wel.