Appalachian Spring

Ruim een jaar na onze verhuizing zitten de cd's nog steeds in grote kartonnen dozen. Essentiële muziek is uitgepakt, en verder hebben we het altijd te druk met nutteloze zaken. Schande, maar wat erger is: ik kan mijn film over Lissabon niet meer vinden. Die zit in een cd-hoesje tussen de cd's. Dus ging ik vanavond een doos te lijf, op zoek naar Lissabon. Ik vond allerlei mooie cd's, waaronder de grijze Decca cd met de negende van Dvorak. Aahhh. En dat de beroemdste symfonieën dat terecht zijn, beroemd. Verder rommelend in de doos dacht ik aan het kamertje aan de Van Woustraat in Amsterdam dat mijn zus bewoonde toen ik een jaar of dertien was en zij een jaar of vierentwintig. Ze had een LP met de negende van Dvorak, toen nog de vijfde genoemd. Als ik er was zette ik de plaat op. Wat mooi, wat mooi. Dorati doet Dvorak op Decca.
Ik zet de cd op, dat wil zeggen, ik pak de cd. Decca en Dorati, dat klopt, maar het is geen Dvorak. Ik heb niet goed gekeken. Het is Decca grijs, het is Dorati, en het is Aaron Copland, Appalachian Spring.
Appalachian Spring. Amerika, dat wel. Dvorak's symfonie heeft als ondertitel 'Uit de nieuwe wereld'. Appalachian Spring is de nieuwe wereld. Aaron Copland is de componist van de nieuwe wereld. Zijn suite is een ode aan het Amerikaanse lied, aan de geschiedenis, aan de frontier. Copland is de vader van de Amerikaanse muziek, samen met Charles Ives. Luister naar Bernstein, luister naar Adams. Appalachian Spring is is het hoogtepunt uit het oeuvre van Copland, samen met de liederen. Terwijl ik dit schrijf klinkt het op mijn koptelefoon. Prachtig is het. Wat moet ik er van zeggen? Muziek is niet te beschrijven.