Axe-effect

Het is proefwerkweek. De leerlingen moeten zwijgen en schrijven, de leraren moeten zwijgen en toekijken. Al het andere is ten strengste verboden. De vijfde klas maakt een examen Engels. Het is mooi weer, de ramen staan open. Het is stil, bijna stil. Tussen de zachte geluiden van adem en pennen klinkt opeens een heldere stem: "Ja, zo wordt het wel erg lastig." Halverwege de raamrij heeft een oude wesp de geur van een werkelijk voortreffelijke deodorant ontdekt. Dure deodorant. De wesp weet niets van prijzen en veel van kwaliteit. Het beest blijft om het hoofd van de jongen cirkelen. Het slachtoffer blijft kalm, maar van proefwerk maken kan geen sprake zijn, zoveel is duidelijk.
Ik pak het absentieblaadjesblok, dat voorzien is van een harde kartonnen achterkant, en loop naar de jongen toe. De wesp draait rondjes om zijn hoofd, en landt zelfs een moment op het eveneens buitengewoon verzorgde kapsel.
"Kijkt u een beetje uit?" vraagt de jongen met ironie in zijn stem.
"Eindelijk een excuus om jou eens een mooie knal voor je kop te geven!"
"Daar was ik al bang voor."
Ik leid de wesp voorzichtig een meter weg, en geef het dier dan een zwieper met mijn blok. Deze show moet nu heel snel stoppen. De leerlingen kijken geamuseerd toe, maar ik kan op geen manier inschatten hoeveel juiste antwoorden inmiddels fluisterend van tafel naar tafel hobbelen. De wesp ligt versuft op de grond tussen de rijen tafeltjes. Ik zet er zonder verdere plichtplegingen mijn voet op en ga achter mijn bureau zitten. Het proefwerk gaat verder. De laatste wesp van dit jaar is geveld. Ze heeft zich op het laatst weer even heel jong gevoeld.