Wandeling

De Argentijn en de Zuid-Afrikaan, ze lijken op elkaar. Hun koppen lijken niet, maar ze hebben wel allebei een pastel-achtig polootje aan. En er is meer. De Afrikaan is slanker, maar even hoekig. Het zijn allebei boeren, sjokkend over hun land. Ze zien wat ze verwachten te zien: dat wordt weer helemaal niets dit jaar. Te nat. Te droog.
Ze lijken oud, maar ze zijn nog maar achtendertig. De mannen zijn even jong oud, op een dag of vijfendertig na, en ze hebben allebei een stok. Eén stok? Veertien stokken. Ze slaan een balletje voor zich uit. Als ze gaan slaan tegen het balletje doen ze alsof er veel op het spel staat. Tik. Het witte balletje vliegt door de lucht en landt op het kortgeschoren stuk gras. Er is applaus. Goed gedaan! Naarmate de wedstrijd (het is een wedstrijd, heel traag) vordert, wordt de Argentijn een beetje driftig. De Zuid-Afrikaan blijft stoïcijns door het prachtige landschap sjokken. Hij is aan de winnende hand. Het kan hem niet veel schelen.
Opeens is het afgelopen. Op de veertiende neemt Ernie Els een beslissende voorsprong zonder iets te presteren. Geen van de heren slaat zijn bal in het gaatje. Maar Els ligt vijf holes voor met nog vier te spelen. Hij krijgt een beker. Die moet hij later weer inleveren. En een miljoen Engelse ponden. Die mag hij houden, hoewel de sponsor een bank is. Nog meer geld, en hij had al zoveel. Het doet er niet toe, ik ben blij voor hem. Ernie mag van mij alles winnen. Hij sjokt zo mooi. Volgend jaar eindelijk zo'n groen jasje.
Het wereldkampioenschap matchplay. De BBC brengt het urenlang in beeld. Er gebeurt niets. De drie commentatoren vullen de tijd met wandelen, geschilderd worden, filmpjes uit de oude doos, praten in een ouderwetse microfoon die je vlak voor je mond moet houden, en grapjes maken. Op zijn Engels. Leuk dus.
Prachtig spel, prachtige televisie. BBC, golf, matchplay: Er gebeurt niets en opeens is het afgelopen. Het lijkt het leven wel.