Lacombe Lucien

De beroemdste film van Louis Malle is zijn debuut 'Ascenseur pour l'échafaud', met muziek van Miles Davis. De muziek is groots, maar de film valt een beetje tegen. Goed hoor, heel aardig, maar je kunt het ook overdrijven. In het filmpantheon wonen nogal wat Franse goden, maar Malle hoort er niet echt bij. Vooruit: een kwartgodje, vanwege 'Au revoir, les enfants'.
Maar vandaag! Vandaag zag ik 'Lacombe Lucien', uit 1974. De film is weerbarstig als het leven. En menselijk al te menselijk, zodanig dat de Fransen het jaren lang niet wilden slikken vanwege de relativering van het werk van de maquis, het verzet in de Tweede Wereldoorlog. Een jongeman, bijna een puber nog, wordt vanwege zijn leeftijd afgewezen voor het verzet, en raakt bij toeval verwikkeld in de collaboratie met de Duitse bezetter. Zijn zucht naar avontuur blijkt moreel neutraal. Geen verzet en wel collaboratie? Ook goed, als het maar spannend is. Aan het eind doet hij het goede, maar dat wordt niet beloond.
Het laatste kwartier van de film haalt een niveau dat je met droge ogen kunt vergelijken met de belangrijkste films van Jean Renoir. Of met Bresson. Als het ernstig is en luchtig tegelijk, als je het gevoel hebt dat de eerste take steeds de goede was, of dat de camera eigenlijk niet bestaat, als je het gevoel hebt dat je volstrekt serieus wordt genomen als toeschouwer, dat die personages echt bestaan, tja, dan heb je wel een gevalletje film te pakken. Louis Malle. Halfgod dan maar?