D-stijl

Laten we het over iets belangrijks hebben: over de D-stijl. Nee, ik kende het begrip ook niet. En dat is een echt gebrek want een goede D-stijl fleurt het straatbeeld aanzienlijk op.

Eerst maar, ter lering en vermaak, het tegenvoorbeeld: de slechte D-stijl:


Niet alleen zijn in deze Peugeot de B-stijl en de C-stijl bijna onzichtbaar, zodat u nog steeds niet weet waar ik het over heb, de gruwelijk opgezwollen D-stijl helt bovendien naar achteren! De tekenaars zijn vooraan begonnen, ik denk op donderdag. Dat ging een tijdje heel aardig, totdat de kont van de auto aan de beurt was. Vrijdagmiddag vier uur. Biertje?

Het is allemaal buitengewoon ernstig, maar het kan nog erger. Bij de Peugeot is er nog sprake van een integraal ontwerp, hoe beschonken ook. Veel erger is de station (of break, of wagon, of estate, of touring, of hoe het allemaal mag heten) die niet meer is dan een verlengde sedan. Bij Saab hebben ze er patent op:




Dit is geen dronkenschap meer, dit is gewoon kwaadwillig. Maak een mooie sedan, en weiger vervolgens voor de estate ook maar een extra vinger uit te steken. Plakken we er toch gewoon een raampje achter. Wat een lelijk raampje! Ja, hallo, wie koopt er een estate? Onderwijzers en kruideniers. Lelijke mensen. Nou dan!

Dit is bijna goed. Dit schiet echt een eind op. Het helt niet naar achteren, maar licht naar voren, en dat mag best:




Wat nog te denken geeft is de dalende daklijst. De D-stijl is ook een beetje te dik, en al met al ziet ook dit (zij-)achterraampje er enigszins zielig uit, al ligt dat ook een beetje aan de zwak uitgevallen C-stijl. En hoewel je me deze Audi best cadeau mag doen kan het dus nog steeds beter.

Ja het kan nog beter.
Veel beter.
De ultieme D-stijl is de meest eenvoudige. Een D-stijl die fier rechtop staat, die niet overdreven veel aandacht vraagt, en die de auto af maakt. Een auto zoals je hem als jongetje tekende. De Volvo V70: