Moment, voorbij

Een langzaam draaiende stoel. Een draaistoel. Een zojuist verlaten stoel.
Ik weet niet wat dit is. Is het een scène uit een film, een nogal Bressoniaanse film waarin de draaiende stoel als metonymia fungeert voor een aanwezigheid die we niet hebben gezien? Dat kan heel goed.
Is het een gedicht? Nee, dat zou een slecht gedicht zijn, in deze vorm. Het is misschien een idee voor een gedicht, maar het werk moet nog beginnen.
Het doet nog het meeste denken aan een fragment uit een boek van Botho Strauss. Iets dat te denken geeft, maar waaraan?