Haast?

Meestal maakt Willemijn het briefje en doe ik de boodschappen. Als het goed is heeft het briefje een duidelijk topografische volgorde: groente voor vlees voor zuivel voor de rest. Willemijn kennende gaat dat meestal prima. Maar vandaag mocht ik het zelf verzinnen. Ja, natuurlijk ging dat fout. Ten eerste schrijf ik voor mezelf geen briefjes. Ben je gek, dat kan mijn hoofd toch heel goed zelf! En dus had ik het genoegen tot drie maal toe het grote centrale middenpad te doorkruisen met mijn winkelwagen. Het grote centrale pad is de snelweg door de winkel. Er staan geen borden die het parkeren van een karretje verbieden, of slentergedrag ontmoedigen, en dus raak je gemakkelijk gefrustreerd. Ja hallo, ik ben alleen de zure room vergeten, mag ik even? Ja hallo, nu moet ik alleen even naar de citroenen en dan snel weer terug, kunt u even uit de weg gaan ja? U bent traag! Nou, nee, dat kan dus niet. Of: Ik ben dik en ik sta in de weg, wen er maar aan. Of: ik ben met zijn tweeën en samen vullen we een behoorlijk breed pad, zoals u ziet. Wat gaat u daar tegen doen?
De hamvraag, de pindakaasvraag, de Volle Franse Kwark-vraag is natuurlijk: 'heb ik haast?' Nee, natuurlijk niet. Ik heb helemaal geen haast. Ik ga gewoon een uur later nog een keer terug naar de winkel omdat ik het allerbelangrijkste vergeten ben.