Met de trein

In de trein van Emmen naar Zwolle zit een nog vrij jonge man die tegelijkertijd arrogant en heel erg lelijk is. Een vreemde combinatie. Hij is lang, deels slank en deels dik, maar dan ook heel dik. Voeg een Homer Simpson hoofd toe en je zou overstromen van medelijden, ware het niet dat de man zelfverzekerd en te hard in een mobiel zit te toeteren. Het gaat over de kwaliteit van een bepaald biermerk. Als hij er daar twintig flesjes van naar binnenklokt heeft hij de volgende dag een spijker in zijn kop. Aha, vandaar de buik! En nou nou, inderdaad zeg, wat een klotebier!
In de volgende trein is het gezelschap beter. Naast ons aan de andere kant van het gangpad zit een vader met twee dochters. De oudste leest het prachtboek "Bart en de geleidehond" en de jongste speelt met haar zes dieren. De pluchen beesten zijn een beetje scherp van oogopslag, als waren het halve aliens, maar het meisje vindt ze lief. De dieren mogen netjes naast elkaar zitten op de bank, of op het tafeltje voor het raam om naar het voorbijsnellende landschap te kijken. Ze worden steeds zorgvuldig op de juiste plek gezet. Het meisje heeft een licht oosterse oogopslag, liever dan die van haar knuffels, en kijkt af en toe lachend of we wel zien hoe goed ze voor haar dieren is. We lachen terug. Als haar zusje even later één van de dieren heeft veroverd en ondertussen onverstoord doorleest, het beest losjes in een hand, kijk ik naar het meisje, wijs met mijn ogen op het dier dat haar zusje beet heeft, kijk weer terug naar haar en haal mijn schouders op. Ze lacht en haalt ook haar schouders op. Even later rijden we langzaam Den Haag Centraal binnen. Ik vraag of de dieren een leuke reis gehad hebben. En ja, de dieren hebben een leuke reis gehad. Nou, wij uiteindelijk ook.