Gone baby gone (spoilers!)

Wie de film van Ben Affleck nog wil zien moet nu ophouden met lezen. Ik geef de centrale plotwending zometeen gewoon weg, alsof het niets kost. Ophouden dus. Nu.



Er is veel goeds gezegd over 'Gone baby gone', en terecht. Al tijdens de titels is het verfrissend om gewone mensen te zien terwijl ze dode tijd aan het vullen zijn. De journalist voordat hij in beeld verslag doet van gebeurtenissen bijvoorbeeld, gespot terwijl hij nog even rondhangt, wachtend op nieuws. Gewone mensen die uit ramen hangen. Lelijke mensen. Maar dan wordt de film allengs toch een goed geschreven, goed geacteerde en goed geregisseerde actiefilm, goed, maar niet meer dan dat. Een meisje is ontvoerd. De familie vraagt Patrick Kenzie, een privé detective gespecialiseerd in het opsporen van mensen, om de politie te helpen in de speurtocht naar het meisje. Na wat plotwendingen mislukt de uitwisseling van losgeld en meisje, en de laatste valt daarbij in een diepe met water gevulde afgraving en verdrinkt. Weer wat plotwendingen later ontdekt Patrick dat het meisje in leven is en woont bij de sympathieke politie-inspecteur. De ontvoering en de uitruil waren in scène gezet door de oom van het meisje om haar uit de klauwen van haar verwaarlozende moeder te bevrijden en haar een zinvol leven te geven. Patrick staat voor een dilemma. Het meisje is gelukkig. Als hij het zo laat verandert er niets ten kwade. Zowel de politie-inspecteur als de vriendin van Patrick doen een klemmend beroep op hem om het maar zo te laten. De vriendin vertelt maar vast dat ze het hem nooit zal vergeven als hij het geluk van het georchestreerde gezinnetje doorbreekt door de zaak aanhangig te maken.
De film geeft ons ruim de tijd om na te denken over het dilemma. Het publiek houdt zijn adem in. Er klinken nog net geen aansporingen uit de zaal. Maar natuurlijk doet Patrick het enige dat juist is: het meisje gaat terug naar haar moeder, de politie-inspecteur wordt veroordeeld, en zijn vriendin gaat bij hem weg. De manier waarop de film het dilemma stelt, en de manier waarop Patrick onvermurwbaar blijkt, is al heel mooi. Maar dan komt het slot. Patrick bezoekt het meisje en haar moeder. Moeder moet weg, Patrick past op. Het is duidelijk dat er niets is veranderd. Dan volgt het laatste shot: het meisje en Patrick zitten op de bank, en wij kijken naar de twee van achter de televisie waar het meisje met volle aandacht de hele tijd naar kijkt. Ze maakt geen contact met Patrick, ze zit 'in' de televisie. Patrick kijkt naar haar, zij kijkt naar de tv. Wij kijken naar alle drie. We zien Patrick denken. We zien wat hij denkt. We denken hetzelfde.