'... ieder zingt zijn eigen lied'

Achter het Centraal Station en het nu onder de slopershamer verdwijnende Babylon staat een doolhof van ondoordringbare gebouwen. Het is niet de mooiste plek van Den Haag. Als gebrek aan allure ergens duidelijk wordt is het wel aan het exterieur van de Koninklijke Bibliotheek. En de KB is niet alleen van buiten een gedrocht, ook van binnen lijkt het ontworpen om de toegang vooral zo lastig mogelijk te maken. Je kunt de lijfspreuk 'met een boekje in een hoekje' ook te letterlijk nemen.
Ik was er al een tijdje niet geweest, kon mijn pasje ook helemaal niet vinden, en ging dus maar een nieuwe aanvragen. Het behulpzame en vriendelijke personeel regelde dat snel en met een kwinkslag, maar mijn jas mocht niet mee naar binnen, om van dat malle rugzakje maar te zwijgen. De garderobe bleek vernieuwd. Via een trap naar beneden kom je in een lege kale ruimte waar honderden kluisjes staan opgesteld. Na enige tijd ontdek je dat de kluisjes waarop geen rood led-lampje flikkert ongebruikt zijn. Je stopt je spullen in zo'n ding, onthoudt het nummer en gaat naar de terminal die hoort bij de nummers van jouw honderdtal. Daar typ je het kluisnummer in, gevolgd door een persoonlijke, zelf te kiezen code van 4 cijfers. En dan komt de grote kunst: onthoudt een driecijferig getal, alsmede een viercijferig getal. Verstandig natuurlijk dat ze de persoonlijke code niet ook driecijferig hebben gemaakt, want dan kiest iedereen voor het gemak het kastnummer als code, en is ruim de helft van de kluisjes voor een beetje dief een elementair simsalabimmetje.
Bij terugkomst, een uur later, tikte ik drie keer 399 in, het nummer van mijn kluisje, steeds gevolgd door mijn viercijferig geval. Er gebeurde niets. Geen foutmelding, niets, alleen het steeds herhaalde verzoek om het nummer van je kluisje in te tikken. Dat heb ik nu drie keer gedaan! Ik heb kluisje 399! Ik vond het nog zo makkelijk om te onthouden! En mijn viercijferige code gebruik ik altijd en overal. Ga open! Ik begon mij mentaal voor te bereiden op de schaamtevolle gang naar boven, naar de man in het pak, de minzame, maar werd opeens getroffen door de aanblik van mijn kastje. Het staarde me subtiel knipperend aan, met zijn rode oogje. Oogje nummer 339.