Notes on a scandal

In de videotheek staan wel drie exemplaren van de film die ik zoek. Welk hoesje je neemt maakt niet uit, want de behulpzame baliepersoon zoekt er at random een schijfje bij. Meestal zijn de schijfjes in orde, maar soms heeft een klant het ding als onderzetter gebruikt en er vervolgens kip-kerry-salade op gemorst. Dan krijg je blokjes in beeld en gaat de dvdspelert kreunen en zuchten van ellende.

Notes on a scandal is Shakespeare, of Euripides. Klassiek en onafwendbaar drama, zonder goden, maar met een fatale logica. De jonge tekenlerares wordt bekeken door de oude collega geschiedenis. Jonge vrouwelijke collega's zijn populair, vooral wanneer ze op Cate Blanchet lijken. De lerares geschiedenis ziet het gedoe jaloers en reikhalzend aan en vindt per ongeluk een opening wanneer ze Cate betrapt in een wel zeer vrijpostig intermezzo met een vierdeklasser. Knappe jongen, zelfverzekerd. Een player.

Nee, ze zal het niet vertellen. We kunnen toch vriendinnen zijn!

Judy Dench zet de oude lerares neer als een even doortrapte als deplorabele vrouw. Een vrouw die in staat is tot ultieme vormen van manipulatie en machtsmisbruik. Een vrouw die al eerder slachtoffers maakte. Of ze sex wil met haar veel jongere collega's blijft gelukkig verborgen. Het enige moment waarop ze Cate echt aanraakt is dwingend, maar ze kan het niet afdwingen, ook al heeft ze macht over haar. Intiemer nog is het moment waarop ze de slapende Cate wil strelen, haar gerimpelde vingertoppen vlakboven de nog jonge strakke mooie en ontblote benen, en er dan vanaf ziet door liefdevol een deken over de slapende gestalte heen te trekken.

Mijn jonge vriend in de videotheek vond de rol van Judy Dench vooral griezelig. Als je wat ouder bent draait de emotie andere kanten op. Cate is een beetje dom. Maar Judy Dench is diep diep tragisch.

Een mens.