Ardnamurchan
Vijftien dagen geleden bracht de regen in de rug ons via het pontje bij Curran naar de wonderlijke landstreek Ardnamurchan. Via het enige dorpje in Schotland dat zijn naam aan een chemisch element heeft gegeven, komen we over het alsmaar zowel horizontaal als verticaal slingerende eenpersoonsweggetje uiteindelijk in Ardtoe. De teen van de aarde? Het eind van alles? Het lijkt er op.
Volgens de onvolprezen Ordnance Survey kaart is hier een camping. Aan het eind van alles staat een camper op een klein parkeerterreintje. In een milde bui zou je de ondergrond als grasachtig kunnen beschouwen, maar een tentje zet je hier toch liever niet op. De bewoners van de camper sturen ons een paar honderd meter terug, waar op een veldje naast een huis inderdaad een caravan staat. We bellen aan.
Ja, dit is wel een soort van camping. Maar toiletten en dat soort dingen, die hebben we niet. Het deert ons niet. Ik geef de mevrouw de gevraagde tenner. We mogen staan waar we willen, ook beneden aan het strandje. Tien pond is heel erg veel geld voor deze camping en het is een schijntje, een fooi, een belediging:
We hebben een baai en een strandje met rotsen dat we alleen hoeven te delen met een tiental schapen. Zitttend voor de tent kijken we naar een landschap in de verte:
Twee dagen lang heb ik gedacht dat we naar de Cuillin, de bergketen, van het grote eiland Skye kijken. In de late avond komt de zon achter de wolken tevoorschijn en gaat onder achter de Cuillin. Ja het is een bergketen, maar het is die van het kleinere eiland Rum. Voor de bergen in de verte ligt een iets anders grijs gekleurde lagere strook, nauwelijks te onderscheiden, maar wel een heel ander eiland, het dichtbijgelegen Eigg:
We zetten de stoelen op ons strand en kijken uren lang naar het schouwspel dat zich aan de einder afspeelt. Dan wordt het koud. De volgende ochtend is het grijs en blijkt het sprookjesland verdwenen. We breken op en gaan naar Skye, een nog grijzere wereld in.
Volgens de onvolprezen Ordnance Survey kaart is hier een camping. Aan het eind van alles staat een camper op een klein parkeerterreintje. In een milde bui zou je de ondergrond als grasachtig kunnen beschouwen, maar een tentje zet je hier toch liever niet op. De bewoners van de camper sturen ons een paar honderd meter terug, waar op een veldje naast een huis inderdaad een caravan staat. We bellen aan.
Ja, dit is wel een soort van camping. Maar toiletten en dat soort dingen, die hebben we niet. Het deert ons niet. Ik geef de mevrouw de gevraagde tenner. We mogen staan waar we willen, ook beneden aan het strandje. Tien pond is heel erg veel geld voor deze camping en het is een schijntje, een fooi, een belediging:
We hebben een baai en een strandje met rotsen dat we alleen hoeven te delen met een tiental schapen. Zitttend voor de tent kijken we naar een landschap in de verte:
Twee dagen lang heb ik gedacht dat we naar de Cuillin, de bergketen, van het grote eiland Skye kijken. In de late avond komt de zon achter de wolken tevoorschijn en gaat onder achter de Cuillin. Ja het is een bergketen, maar het is die van het kleinere eiland Rum. Voor de bergen in de verte ligt een iets anders grijs gekleurde lagere strook, nauwelijks te onderscheiden, maar wel een heel ander eiland, het dichtbijgelegen Eigg:
We zetten de stoelen op ons strand en kijken uren lang naar het schouwspel dat zich aan de einder afspeelt. Dan wordt het koud. De volgende ochtend is het grijs en blijkt het sprookjesland verdwenen. We breken op en gaan naar Skye, een nog grijzere wereld in.
posted by Frank Blaakmeer at 14:32
2 Comments:
Schitterend.
Ik heb de zoektocht naar het andere eiland opgegeven. Google-maps helpt me niet verder.
Ardnamurchan, alleen de naam al. De reisorganisator met wie ik veel op stap ben geweest in Schotland, zei me dat ik daar eens heen moest. Ik was op Mull en had er met een boot naar toe gekund vanuit Tobermory als ik de tijd had gehad, maar ik ging toen weer andere prachtige streken van Schotland bekijken. Jouw beelden en beschrijving geven precies weer waarom ik altijd weer naar Schotland wil. Ardnamurchan staat nog op de verlanglijst. De menselijke maat van de bergen, waar je gewoon over heen kunt lopen als je dat wilt, van het ene naar het andere dal; het uitzicht vanaf de kust op de bergen in een volstrekte rust aan een verlaten, prachtig wit zandstrandje omgeven door rotspartijen, het is het ultieme genieten.
Uitzoeken wat je ziet is een sport apart. Maar als je de getande Cuillins eenmaal hebt gezien, herken je ze uit duizenden. Vanuit Arisaig, ten zuiden van Mallaig, kun je met een boot naar Eigg. Onderweg zie je Minky whales en op het eiland kun je naar de top en/of naar intrigerende grotten. Het blijft fascinerend, waar je ook gaat in Schotland.
Tineke
Een reactie posten
<< Home