Doet lijden

Aanvankelijk was ik van plan om een blogje te schrijven over het prachtige nieuws over de oratie in Nijmegen. Theologie in het nieuws: God schiep niet, Hij scheidde. Maar wat moet ik er na de column van Bert Wagendorp in de Volkskrant van zaterdag jl. nog aan toevoegen?

Bert begint diep geschokt: de eerste zin van de Bijbel, de beroemste openingszin ooit, er klopt helemaal niets van, het staat er niet! Je zult maar een lettergelovige zijn. De kersverse hoogleraar lijkt het ook, een lettergelovige. Nu moet alles overnieuw!

Dan komt Wagendorp met zijn prachtige pointe: is wie scheiding aanbrengt tussen hemel en aarde, tussen ideaal en werkelijkheid, niet veel creatiever dan wie als uit een hoge hoed de boel bij elkaar tovert?

Goed gezien van God, dat scheiden. Wij moeten nu afwachten wat het vervolgonderzoek van Ellen van Wolde oplevert. Als je meteen in de eerste zin al zo’n knol van een vertaalfout aantreft, houd ik mijn hart vast voor de rest van de Bijbel.

God mag wel oppassen, want voor je het weet, is Hij nog veel meer kwaliteiten kwijt en blijkt hij helemaal geen Vader en evenmin Almachtig. Straks is God nog een vrouw met een kokerrokje.

Er staat in elk geval niet wat er staat, dat is duidelijk, en God gaat aan vertaling ten onder.

Zo mooi had ik het niet kunnen samenvatten. God gaat aan vertaling ten onder.