Rinus van den Bosch

Rinus van den Bosch was behalve een briljante tekenaar en een onderschatte schilder ook de vader van Nina. Gistermiddag bezochten we, Nina, Michiel, Marijn en ik, zijn tentoonstelling in het Boijmans. Dat is een precair gebeuren, kunstkijken met de dochter van de kunstenaar. Vind je het niks, dan kan je dat beleefdheidshalve eigenlijk niet laten blijken.

Neem een kladblok van de Hema, met van die bruinige blaadjes. Maak er snelle tekeningen op, soms niet meer dan een paar potloodstreepjes. Lijst er een paar honderd in, hang het aan de muur in een museum en voila: tentoonstelling. Dat had het kunnen zijn. Ironie. Maar dat is het niet.

De zwemmers hierboven is een combinatie van twee tendensen in de tekeningen van Rinus van den Bosch. Met minimale middelen figuratief tekenen en met nog minder verbluffend subtiel abstract tekenen. In Boijmans wordt duidelijk dat het een niet zonder het ander kan: er zijn geen goede abstracte werken van kunstenaars die het eigenlijk niet kunnen.

Rinus zat erop. Hij was er van. Hij is een artist artist en verdient veel veel meer.