Roodborstje?

Gisteravond laat werd er op het raam getikt. We slapen in de voorkamer van het souterrain, beneden aan de straat. Even later werd er boven gebeld, waar niemand woont. Minuten later opnieuw getik op het raam. Als het bekenden zijn bellen ze op, of bellen ze aan. Op het raam tikken, sorry, maar daar kunnen we niets mee. Ik deed de luiken voor de ramen. Nog één keer werd er getikt. We vielen in slaap.

Maar geen dromeloze slaap. Ik ging te laat naar het stadion. Ik had de revolver in mijn linkerbroekzak. De wedstrijd was eigenlijk al voorbij. Om de hoek was een kraampje open waar een mevrouw aan het opruimen was. Ik maakte haar dood, ik weet niet meer hoe, maar schieten deed ik natuurlijk niet. Ik voegde me bij het gezelschap, maar wilde eigenlijk snel weg om de revolver weg te gooien. Had ik vingerafdrukken nagelaten? Was mijn daad te zien op bewakingscamera's? Maar vooral schaamde ik me voor het feit dat ik een moordenaar bleek te zijn.

Toen ik, midden in de nacht nog, wakker werd kostte het me een paar seconden voordat ik opgetogen concludeerde dat ik niemand had omgebracht. Vanochtend, toen ik opnieuw wakker werd, herhaalde die morele wederopstanding zich vliegensvlug. Ik trok een broek aan en het shirt van gisteren en wilde op pad om de krant te halen. Bij de voordeur herinnerde ik me opeens het getik van gisteravond. Voorzichtig deed ik de deur open. Er was geen spoor van nachtelijk bezoek meer over.