Stad bij nacht

Vannacht gingen we wandelen, vlak bij huis. Jaap was er bij, en Michiel ook. We zaten op een bankje in een straat die ik wel kende. De straat was veranderd: door de gedeeltelijke afbraak van een huis ontstond er een pad met uitzicht op een grote groene vallei die ik nooit eerder had gezien. Ik liep het pad af, klom over het hekje en wandelde de helling af. Wat een prachtige plek zo dicht bij huis!

Aan de overkant was een buurtcentrum waar ik mij al snel liet overhalen om vrijwilliger te worden. De leider van het centrum bracht me naar de tram. Terwijl de tram wegreed en ik de stad niet meer herkende dacht ik aan de gasten die ik in de steek had gelaten. Ik moest terug. Bij de eerste halte stapte ik uit.

Ik reed met Yme door Los Angeles. Ik zag dat het dezelfde stad was als zonet. Daar kwamen we al langs de ingang van de groene vallei. We stapten uit. Er was een soort tourniquet dat toegang gaf tot de vallei. Vlak achter het hek stonden drie ijsberen. Even later stonden ze aan onze kant, wat me een minder goed idee leek. Een vrouw gaf één van de beren een harde schop. Het beest rende piepend weg.

We reden door de binnenstad, door de straat van de tram. De huizen aan weerszijden deden denken aan een mediterrane stad. Ik zei dat ik het mooi vond. "Wacht maar," zei Yme. Even later liepen we langs een miniatuur Eiffeltoren, een meter of zes hoog. Langs de haven stond een nutteloze kopie van Tower Bridge. Bejaarde toeristen bewonderden de kitscherige voorstelling.

Eenmaal thuis bleek ons huis een tent met uitzicht op de baai. Veel te dichtbij had een jong Duits stel hun tent neergezet. We gingen slapen.