Afschuw

Groningen. Op de Grote Markt stappen een man en een vrouw en een meisje van negen of tien in. De volwassenen zetten zich met het gezicht naar de rijrichting in een vierzitje, de stoelen tegenover zijn leeg. Het meisje blijft staan en begint te dreinen. Ze wil naast haar moeder zitten. Moeder zegt dat ze mag kiezen tussen tegenover hen zitten of bij haar op schoot. Het meisje dreint door, op klagerige toon: "Ik wil naast jou zitten mama."

Tot zover is het een dreinend kind. Niks mis mee. Draai om de oren desnoods, klaar ermee.

Wat er volgt doet ons in stilte de haren ten berge rijzen. Het meisje blijft voor haar moeder staan. De man, laten we hem Anton noemen, zegt pesterig tegen het meisje dat ze niet zo moet zeuren. Desnoods wil hij haar bij de volgende halte best uit de bus zetten. Het is opeens duidelijk: Anton is de nieuwe vriend. "Waarom moet jij daar zitten?" vraagt het meisje aan haar moeder, "je zit altijd naast Anton." De moeder verklaart dat ze niet tegen achteruitrijden kan, en dus daar moet zitten. "Maar waarom mag ik dan niet naast je zitten?" De moeder aarzelt even, en komt dan met: "omdat Anton ook niet tegen achteruitrijden kan." Het meisje blijft staan wachten. Ze herhaalt haar wens. Ze wil naast haar moeder zitten. Moeder zegt dat ze niet langer naar haar luistert. Het meisje zegt:

Je moet naar me luisteren, want je bent mijn moeder.

Centraal Station. We stappen uit. Uren later, in Den Haag, fantaseer ik over Anton, dat we hem een steegje intrekken. Enzovoort.