Tijgers

De bel gaat. Als ik open doe zie ik eerst niemand en dan pas een jongetje dat ongeveer tot mijn navel komt. Hij staat vlak voor de drempel. Hij kijkt omhoog en zegt zonder nadere introductie: "Wist u dat de tijgers doodgaan?" In zijn hand houdt hij een dun schrift en een pen. Nu moet ik iets zeggen.

"Zo, gaan de tijgers dood. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Welke tijgers gaat het om? De Sumatraanse of de Siberische?"

"Oh, dat weet ik niet, maar als ik het boekje vol heb krijg ik een strandbal." Hij laat me de achterkant van het schrift zien. Inderdaad, een strandbal, met een leeuw er op.

Ik teken voor vier euro, het minimum. Naam, adres, geboortedatum, rekeningnummer, ik licht mijn doopceel voor een jongetje met maar één wens. Nou, twee dan.

"Dank u wel meneer. Als het vol is krijg ik een strandbal. En gaan de tijgers niet dood."