Dan Brown

Ik geef het toe, ik lees Dan Brown's "The Last Symbol" en het is op een heel monotone manier retespannend. Al die boeken gaan over hetzelfde: er is een mystiek geheim en dat is op symbolische wijze verhuld. Dingen die voor gewone stervelingen geen betekenis hebben zijn voor ingewijden van groot belang. De betekenis is altijd symbolisch en wereldschokkend.

Dan Brown gebruikt in al zijn boeken dezelfde truc: er is bijvoorbeeld een gravure van Dürer die je als je een beetje gedronken hebt best kunt uitleggen als, bijvoorbeeld, een verwijzing naar tradities in, bijvoorbeeld, de vrijmetselarij. Brown's hoofdfiguur, de briljante hoogleraar in de mystieke betekeniskunde Robert Langdon, vertelt daar dan over alsof het voor iedereen die er echt verstand van heeft duidelijk is dat er maar één betekenis mogelijk is. Inderdaad, de alcoholische.

Hoe ouder de filosofie, hoe waardevoller. Hoe primitiever de religie, hoe relevanter. Hoe obscurantistischer de mystiek, hoe mededeelzamer. Als het in nevels is gehuld, dan kan je het naar je hand zetten.

Brown schrijft beroerd, in een constant overspannen stijl, maar als je tegen beter in weer eens in zo'n boek beland bent, moet je lezen, want spanning opbouwen met bijna niks, dat kan hij wel. Jammer dat het constant over symbolen gaat.

Echt interessante betekenis, die ergens over gaat, vinden we niet via de weg van het symbool, maar via het icoon of, vooral, de index.

Ja, ik ga het uitleggen. Morgen of zo.