Rommelen

De laatste volle dag kan niet ten volle benut, zo werkt de vakantiepsyche nu eenmaal niet. Eigenlijk wisten we dat al want we komen altijd een dag eerder thuis. Maar ja, daar trappen ze bij Aer Lingus niet in. Dus wandelen we door de stad naar Green Park, waar het bloedje heet is, constateren dat het museum voor contemporaine fotografie helemaal niets te melden heeft en bezoeken op de valreep een Amerikaanse bioscoop om een actiefilm met Angelina Jolie te zien. Iets beters is er niet, maar in de bios is het lekker koel.

Het aardigste is dat we vlak voor de hoofdfilm verrast worden door een krijsende baby achterin de zaal. Hé, denk je heel even, de baby vindt het niet leuk dat de trailers voorbij zijn. Voor de vervolggedachte (wie neemt er in hemelsnaam een baby mee naar de bioscoop) krijg je de gelegenheid niet: op het scherm wordt nu een mevrouw die aan het bellen is aangevallen door diverse genres speelfilm. De boodschap luidt:

Als je het niet leuk vindt dat de film je gedoe verstoort moet je de film niet storen met je gedoe.

Ach, deze film kon best wat bijgeluid hebben. Maar het moet gezegd, ook tijdens de meest belachelijke onzin blijft het muisstil in de zaal.

We gaan naar huis. We zijn even uit de lucht vanwege in de lucht.

ps: Toch nog even. Het is inmiddels woensdagochtend in Nederland. Wij gaan zo onze laatste Amerikaanse nacht in. En hoe leuk het ook is om naar huis te gaan, vandaag leden we denk ik aan de blues van het niemandsland. We zijn er nog en we zijn al aan het weggaan. Toen ik zonet nog even een boodschap deed en in de schemering Hancock zijn lichtjes zag aandoen, Trump zag blinken in het laatste licht en Sears in de verte boven alles uit zag torenen, kreeg ik al heimwee naar de verte die hier is. Wat een vreemd gevoel is dat: morgenavond zeggen we tegen elkaar dat we er vanochtend nog waren. Dat houden we in de juiste vorm nog dagen vol.

Het schijnt dat ongecompliceerd genieten voor een calvinist heel moeilijk is. Boeddhisme, zou dat wat zijn?