Jonesboro, Ar

In Hope Arkansas zoeken we tevergeefs naar Clinton memorabilia. Nou ja, zoeken, maar je verwacht toch een bordje bij het binnenrijden: geboorteplaats van President Bill Clinton, A place called Hope, dat soort werk. Maar nee. Er is weinig hoop voor Hope. Te gemakkelijk, maar ik kop hem er toch maar in. Arkansas is arm, vooral in het zuidwesten.

Even verder, in de groene rollende heuvels, stoppen we bij een eenzaam pompstation. Naast de deur is een slordig geschreven papier aangebracht: de hele boel is te koop, inclusief woning. Ik loop naar binnen om te vragen of ik eerst moet betalen of eerst moet tanken. Een oudere dame zit diep weggezakt in een stoel achter de toonbank. Wat je maar wilt liefje, wat je maar wilt. Als ik terugkom om te betalen vertelt de dame dat ze de zaak vijfendertig jaar heeft gerund en nu met pensioen wil. Ze komt omhoog om uit het raam naar de stand van de meter te kijken. Het is veertig dollar en drieënveertig cent zeg ik. Ze laat zich terugvallen in haar stoel. Dat is goed hoor liefje.

Later, in het noordoosten, zijn de heuvels vervangen door het landschap tussen de afslagen Medemblik en Wieringerwerf. Er is één opvallend verschil: er wordt iets raars verbouwd. Het gewas heeft halflange dunne groene sprieten die in bundeltjes bij elkaar staan. Willemijn denkt dat het rijst is. Na het tiende veld wil ik het echt weten. Ik zet de auto aan de kant, loop de weg over en zie groene sprietjes. Aan onze kant van de weg loopt een boer in het braakliggende veld om zijn tractor heen, klimt er in en rijdt langzaam onze kant op. Ik loop hem tegemoet. Hij stopt en stapt uit. Ik geef hem een hand, verklaar onze aanwezigheid en vraag wat er daar verbouwd wordt.

De boer lacht en zegt: "Now that is rice!"